Pojanje se do Nebesa uznosi

Prvi priručnik za savladavanje osnova vizantijske muzike na srpskom jeziku „Vodič za pojce” Nikole Popmihajlova predstavljen je čačanskoj publici u četvrtak, 19. septembra u Velikoj sali Biblioteke. O istorijatu i značaju vizantijskog pojanja u Crkvi, na liturgiji, ali i u svakodnevnom životu govorili su arhimandrit Timotej Milivojević, iguman manastira Vaznesenje u Ovčarsko-kablarskoj klisuri i autor knjige Nikola Popmihajlov.

Na početku programa publici se obratio direktor Biblioteke, dr Bogdan Trifunović, koji je pohvalio dobre ideje koje dolaze iz Udruženja „Irmos” i dodao da je ovo drugi program koji je zajednički organizovan.

Kratak istorijat vizantijskog pojanja i odgovor na koji način je ono postalo osnova srpskog narodnog pojanja dala je na samom početku Irena Čolović iz Udruženja „Irmos”: „Vizantijsko pojanje je drevno jednoglasno pojanje pravoslavne crkve. Mada je prvobitno pisano za grčke himnografske tekstove, kasnije je korišćeno među Srbima i drugim Slovenima. Ono nije samo drevno grčko, već i drevno srpsko i svepravoslavno pojanje. Svi naši stari muzičari Stefan Srbin, Isaija Srbin ili Nikola Srbin, pisali su ili pojali u vizantijskoj formi na srpskoslovenskom i grčkom jeziku.”

Govoreći o knjizi „Vodič za pojce”, arhimandrit Timotej se setio kada je prvi put čuo vizantijsko pojanje u Bogosloviji sv. Kirila i Metodija u Prizrenu. „Kada sam prvi put čuo vizantijske pojce, pogledao sam gde su mi noge, da li stojim na zemlji ili lebdim. Vizantijsko pojanje je od Boga projavljeno ljudima, to je pojanje sa nebesa, stoga sam se pre godinu i po i sam prijavio u školu vizantijskog pojanja u Kraljevu želeći da proširim svoje duhovno iskustvo, jer taj način pevanja drugačije utiče na dušu i molitvu i onog koji peva i onog koji sluša.”

O tome čemu služi vizantijsko pojanje, gde nas ono vodi, kao i gde je mesto tog muzičkog izraza govorio je autor „bukvara” vizantijskog pojanja Nikola Popmihajlov. On je diplomirao na Katedri za istoriju na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a na Nacionalnom konzervatorijumu u Atini stekao diplomu iz vizantijske muzike. Autor je više priručnika za učenje vizantijske muzike: „Osmoglasnik – Staro srpsko pojanje” (2011), „Vodič za pojce kroz savremenu neumsku notaciju” (2007 i 2019), „Tropari i kondaci” (2019).

„Nekad se mislilo da je pojanje u Crkvi dekor ili plejlista koja zvučno upotpunjava liturgiju. Međutim, na taj način pojanje ne bi komuniciralo, ne bi nosilo nikakvu poruku. Upravo je suprotno od toga, pojanje je naša vera, pojanje je molitva, a pesma je naša žrtva.”

„Vodič za pojce” je objavljen 2007. godine u izdanju manastira Ćelija Piperska i izdavačke kuće „Jasen”, a drugo dopunjeno i izmenjeno izdanje objavljeno je 2019. godine. Manastiru Ćelija Piperska suizdavač je ovoga puta Društvo za negovanje muzičkog nasleđa – Mojsije Petrović. Priručnik je metodološki dobro osmišljen i pruža dobru osnovu za početak svima koji žele da se bolje upoznaju sa crkvenim pojanjem. Iako je prevashodno namenjen onima koji bi da nauče neumsku notaciju, ova knjiga može da posluži i već formiranim pojcima koji su svoja znanja stekli na notnim zapisima srpskih melografa. A kako vizantijsko pojanje zapravo zvuči, publika je čula i uživo, u izvođenju hora škole vizantijskog pojanja koji vodi Nikola Popmihajlov.

#domkulturečačak, #pojanje, #priručnikzapojce

Pregleda do sada

Hvala što pratite naš portal.

Kliknite na znak plus

Podelite vest na društvenim mrežama.