Med dobija borbu sa virusom

Građani mogu da se štite od zaraze upornom ličnom higijenom ali i svakodnevnim utrljavanjem prirodnog meda u nosne kanale. Preko nosnica, više od 95 odsto spoljnih agenasa ulazi u naš organizam, a med je najefikasniji, prirodni antibiotik na koji ne postoji rezistencija. Pčelinji proizvod je sigurno “lek izbora” za prevenciju, naglašava, u razgovoru za “Novosti”, prof. dr Milan Lekić, američki doktorand nuklearne medicine, dobrovoljac iz RSK, RS i čovek koji je bio na čelu srpske bolnice u Gračanici od 2000. do 2010. godine.

Dr Lekić, član Odbora SANU za visoke medicinske tehnologije, dodaje da je antibiotsko i antiseptičko dejstvo meda koristila Vojska Republike Srpske tokom rata, kao i ruska vojska na Kosovu (1999-2004). Objašnjava da su srpski i ruski vojnici med utrljavali u nosne šupljine više puta tokom dana, naročito u vreme zime, i da prema medicinskim izveštajima kod njih nisu zabeležene teže infekcije gornjih disajnih puteva.

– Podatke o korišćenju meda kod Srba nalazimo u starom Hilandarskom medicinskom kodeksu (13-15. vek), starim farmakopejskim tekstovima iz apoteke “Male braće” u Dubrovniku i poznatom putopisu Alberta Fortisa “Put po Dalmaciji” (1774). On je opisao narod Morlaka – Srba, a kada govori o načinu lečenja tih gorštaka, spominje njihov glavni lek – med i rakiju medovaču.

Profesor dodaje da prirodni med kao “medicinu” moramo ozbiljno shvatiti. Priča da o njegovoj lekovitosti postoje zapisi iz najstarije istorije.

– Danas se smatraju dokazanim sledeća dejstva meda: antimikrobno, antiinflamatorno, antibakterijsko dejstvo. Dokazano je antimikotično i antivirusno dejstvo meda (kao protiv herpesa). Ima čak i antikancerogeno dejstvo tako što ometa tzv. ćelijski oksidativni stres – objašnjava doktor.

Sagovornik “Novosti” navodi da na “kulturu karantina” kao još jedno dostignuće srpskog zdravstva možemo posebno biti ponosni:

– U delima Svetoga Save (Hilandarski, Studenički tipik) može se čitati o organizaciji manastirskih bolnica, a tekst njegovog “Zakonopravila” nalazi se u osnovi srpskih gradskih statuta – dubrovačkog, kotorskog, stonskog. U tim najstarijim gradskim statutima proširen je odredbama u pogledu javnog zdravstva, a najvažnije epidemiološka mera bila je odluka da uvedu karantin prvi put 1377. godine.

Dr Lekić dodaje da je odluka Velikog veća Dubrovnika da ni domaći, ni stranci koji dolaze iz zaraženih krajeva ne smeju ući u grad i okolinu, ako pre toga ne provedu 30 dana na ostrvu Mrkan ili u Cavtatu, bila presudna za očuvanje stanovništva od zaraze. Kasnije, u 15. veku, karantinske mere su produžene na 40 dana i predstavljale su prvu racionalnu zaštitu, a duž mora sagrađeni su posebni lazareti na Mljetu (1397), Dančamu (1430), Lokrumu (1534) i Pločama (1629).

#med

Pregleda do sada

Hvala što pratite naš portal.

Kliknite na znak plus

Podelite vest na društvenim mrežama.